O soño destilaba realidade esta tempada. Por que non crer que a concienciación ecolóxica non é patrimonio exclusivo do cidadán de a pé? Por que non sentir que as cousas van cambiando? Si, creímos por un instante que as autoridades ían suspender a masacre de raposos este ano. Unha ilusión alentada polas falsas esperanzas que nos foron dando desde os organismos competentes para darnos largas até o propio día no que nos dimos de bruces coa realidade.

Soñando pero co mazo dando. Escritos à Xunta solicitando a denegación dos permisos para o campeonato de caza.  Escritos á Xefatura Territorial pedindo sancións polas irregularidades cometidas polos cazadores no campionato do ano pasado. Non nos contestaban. Ante a opacidade e desinformación redoblamos esforzos lanzando un manifesto que nun só día sumou cento carenta asociacións subscritas. Agarrámonos ao teléfono como derradeira esperanza. Chamada a Caza Lugo, teñen orde de non atendernos. Chamada ao Seprona, non saben non contestan. Chamada a Xefatura Territorial, regan os nosos oídos con palabras tan ocas coma as súas intencións de parar a masacre.

Ausencia dunha estima poboacional, carencia dun estudo do impacto na cadea trófica… razóns de peso que levitaban ante a desidia das autoridades. Nin a prensa tiña intención de poñelas negro sobre branco máis interesada na frívola revelación dos detalles da confrontación. A nosa razón se entrecomilla para diluila como meras opinións de parte mentres o eufemismo dun ‘necesario control cinexético’  campa ás súas anchas.

Esgotado o tempo das razóns, era tempo de tocar a rebato. Palabra crave: boicot. Os nosos corpos no medio da batida, os nosos corpos no seu punto de mira, os nosos corpos recollendo testemuña da barbarie.  A abolición da caza do raposo en Inglaterra costou vidas de activistas. A barbarie non ten fronteiras, o ano pasado nós mesmas fumos encañonadas por un cazador ao que fotografíamos mentres arrastraba dous raposos aos que lle quitara a vida. Cargou a escopeta, cruzou ao centro da estrada, apuntounos ao coche e cando estábamos apenas 20 metros elevou o canon e disparou sobre as nosas cabezas. Mentres pretendía intimidarnos, nós apuntábamoslle tamén pero coa cámara dos nosos móviles.

Tocaba madrugar. Estar cedo no punto de encontro do campionato e logo distribuirse polos tecores. Tocaba a rebato. Sabíamos que as forzas de seguridade non ían ser precisamente os nosos aliados e que a néboa se ben impediría unha caza prolífica, podería ser cómplice en que foramos nós as abatidas.

A cuadrilla de escopeteiros que seguiamos burlou a nosa vixiancia grazas a intervención da garda civil quen arbitrariamente nos interceptou para identificarnos. Ogallá acturan con tanto celo para impedir que as rodas dos coches de varios compañeiros non apareceran picadas. De poco lle valeu darnos esquinazo. Cando atopamos de novo á cuadrilla, esta retornaba coa frustración como único trofeo. Fóronse coas nosas miradas de indignación ao escoitar os lastimeiros ladridos dun can que deixaban abandoado no monte. O valor da vida non adorna moito no cinto do cazador.

Voltamos a Portomarín. Con berros e pitos recibimos aos escopeteiros. Un tras outro foron agochándose no pabillón alugado polos cazadores para gabarse da súa masacre. Fóra, o mandamáis dos cazadores desgañitabase para que a garda civil nos disolvera sen contemplacións, pero a nosa concentración contaba coa pertinente autorización. Detrás dos muros do pabillón, ao socaire da nosa indignación, os cazadores poñian número a súa masacre. Cobráronse 36 vidas.  500 escopeteiros, medio milleiro de homes armados, recalco o de homes, baleiraron a súa sin razón sobre 36 raposos. Recalco o de homes porque mulleres había, pero todas compartindo a nosa indignación.

500 a 36. Conxurámonos para que o ano que ven o marcador local quede a cero.

Asdo. Indignación a borbotóns